Dynastie

Ja, sorry hoor, ik vind dat soort dynastieen(umlaut op de laatste e)altijd een tikkeltje verdacht. Bovendien heb ik nog een appeltje te schillen met die Jan Marijnissen. Toen ie nog in zijn uppie in een partijkantoortje zat, nog zonder kamerzetel, we praten nu over de tijd kort na de Culturele Revolutie van Jan’s vriend Mao, jeweetwel die ommezwaai waarbij een paar miljoen Chinezen het leven lieten, toegegeven dat wisten Jan en ik toen nog niet, heb ik op zijn verzoek eens een poster gemaakt. Niet voor de SP, maar voor een benefietconcert voor Mandela, die toen nog op Robbeneiland in de bak zat. Ik had een tamelijk goede vondst, vond ik, een zwarte vuist, het symbool van het ANC, met daarin een microfoon geklemd. Komen die posters in het land te hangen, is de vuist WIT geworden(met zwarte nagels, afschuwelijk lelijk), omdat mijn tekening in diapositief is afgedrukt. Bel ik woedend de grote roerbakker, zegt ie ‘ ja, ik dacht,  ze moeten er zo uit zien als de posters van Mojo voor concerten, witte letters op zwart, voor de herkenbaarheid’. Daarom kan ik nooit op de SP stemmen, welk kind, oom, zus of neefje van Jan Marijnissen er ook zit.

Iets totaal anders nu. Ik ga mijn studio verhuizen, ga kleiner zitten, weer terug in de Jordaan, waar ik begin jaren ’80. ten tijde van de Mandela-poster, zeg maar, werkte. Dus het is weer Mari Kondo-tijd, weggooien, weggooien, weggooien, alles waar je niet blij van wordt. En dat is tamelijk veel. Er zijn van die boeken, ook van collega’s, die ik al jarenlang van werkplek naar werkplek meesleep, maar waar ik, als ik ze weer eens in de hand hou, helemaal niet gelukkig van wordt. Tonnen papier zijn er zo inmiddels in de papierbak(zie ook instagram) of in het boekenkratje aan Har Brok’s huis verdwenen. Ook de dingen waarvan ik altijd al dacht, ik vind er niks aan, maar het is algemeen erkend Heel Erg Goed. Weg ermee. Heerlijk. Het meeste eigen werk verdwijnt in verhuisdozen, en gaat naar de Universiteit van Amsterdam, ik hoef het echt niet dagelijks te zien. Maar af en toe zit er een eigen pareltje tussen, een boekje, folder, cd-hoesje, waar ik zelf weer blij van wordt. Die zet ik dan op mijn nieuwe boekenplankje. De dienstregeling 1998-1999 hieronder, voor het GVB, is er zo’n eentje.

Wel jammer van die waardeloze typografie.