Range Rover zaterdag 12 september 2015

Deze week had ik opeens iets met Range Rovers. U weet waar we het over hebben? Dat zijn die zwarte busjes voor de rijken. Vierkant, hoog op de wielen, lelijke dingen, meestal zwart. PC-tractors, precies die bedoel ik. Ik parkeerde van de week mijn autootje in een piepklein plekje nabij het Amstel Hotel. Zoals dat gaat met piepkleine plekjes in de grote stad, gaat dat met een tikkie tegen de bumper van de auto voor je en een tikkie tegen de auto achter je, voor de referenties waar je ongeveer bent  met je kont en voorkant. Wat me nog niet eerder is gebeurd was dat de eigenaar van een van de geparkeerde auto’s op de stoep stond terwijl ik mijn tikkies uitdeelde en wel van de achterste auto, een Range Rover. Het was een in leer gehulde lange blonde vrouw, die als een bezetene tegen mijn ruitje begon te tikken. ‘ That’s my car you’re bumping into!” schreeuwde het mens, tegen mijn raam aanspugend van woede. Uitstappend constateerde ik dat het hier een Range Rover betrof met een Engelse nummerplaat. Of dat iets van doen had met de in het Amstel Hotel verblijvende heren van U2 weet ik niet. Het leek me niet het moment om om vrijkaartjes voor de ZIggo Dome te vragen. Ik probeerde de woedende mevrouw uit te leggen dat ’this the city’ was en dat inparkeren in de piepkleine beschikbare parkeerplekjes nou eenmaal zo ging. ‘I don’t give a fuck!’ zei ze, “I’m going to write down your platenumber!” en ze begon in de vele ritsen van haar kekke jasje naar papier en pen te zoeken, tevergeefs. Ik reikte haar mijn altijd pakbare notitieblokje en pen aan, terwijl ik haar er ondertussen op wees dat er geen schrammetje te zien was op de enorme bumper van haar luxe vrachtwagentje. Toen ze mijn nummer begon op te schrijven, begon het hevig te regenen, en de inkt op het papier liep meteen door. Daarop deed ze haar zonnebril omhoog, keek me aan terwijl ze mijn notitieblokje terug gaf en zei” This is ridiculous, isn’t it?”. Glimlachend gingen we uiteen. Twee dagen later, niet ver van daar(ik woon vlak bij het Amstel Hotel)wil ik oversteken, maar ik hou in, want ik hoor een auto met brullende moter en dus met volle vaart aan komen scheuren. Een zwarte Range Rover. Eventjes hoopte ik dat het mijn nieuwe Engelse vriendin was, maar helaas had deze Range Rover een Nederlands nummerbord.Daarop ging mijn brein meteen in de vooroordeelstand: Range Rover+scheuren=asociale patser. Groot was mijn verbazing toen ik door het (open)raampje bij het voorbijrijden, een donkere vrouw keihard huilend achter het stuur zag zitten.Dan sta je even op het verkeerde been. Denkend over een tekening bij dit stukje, herinnerde ik me dat ik een tijd terug strips heb gemaakt voor Landrover.