Staken

Ik heb het gewoon niet zo op de trein. Het zal vast de meeste keren dat ik ‘m nam goed zijn gegaan, maar ik heb de schrik in de benen door de keren dat het gruwelijk mis ging. Dat je na een concert in de Ahoy, de laatste trein terug naar Amsterdam neemt, en dat je dan vanaf een uurtje of 1 nog zonder enige uitleg meer dan een half uur stilstaat in een donker weiland in het Groene Hart. Of dat je de trein naar Den Haag neemt, waar toen nog North Sea Jazz was, en er op Schiphol een stuk of twintig Amerikaanse Jazzcats instappen, en dat de trein dan op Leiden CS niet verder rijdt, weer zonder uitleg. En dat je het dan gaat vragen en dat dan blijkt dat de machinist die het stuur daar moest overnemen, niet op is komen dagen. En dat je dat dan aan verdwaasd terugkijkende jettlaggerige Amerikanen in je steenkolen-engels moet gaan uitleggen. Of dat je op Amsterdam CS als een viertalenballpoint alle buitenlandse reizigers die in de trein met bestemming Schiphol zitten te wachten, moet vertellen dat die vandaag van perron 8 vertrekt, omdat dat zojuist is omgeroepen. Alleen in het Nederlands.