Demonstreren? Nee, bedankt.

Gisteren trok de grote Klimaatverandering-demonstratie door onze straat. Onze straat, de Weteringschans, is altijd aan de beurt voor dit soort dingen, vorige week hadden we nog die Sinterklaasintocht. En we hebben alle demonstraties dus. Ik heb al moeten meemaken dat er in het Amsterdam van Anne Frank, door mijn straat ‘Hamas, hamas, alle joden aan het gas’ werd gescandeerd, zonder dat de politie te paard met knuppels de ‘betogers’ het zwijgen oplegde. Maar goed, deze demonstratie was van een heel ander kaliber, vrolijk, beschaafd en betrokken, en dat alles in ongelofelijk takkeweer. De opkomst was enorm, de beide mevrouwen De Jager en ik hebben lekker warm binnen, met onze pyamaatjes nog aan, de een met een latte macchiato, de ander met een croissantje, de zeiknatgeregende demonstranten met gedachtenkracht een hart onder de riem gestoken. Want wie kan er tegen deze demonstratie zijn, we moeten wat doen, want anders gaan we allemaal naar de ratsmodee, als je dat zo schrijft.(het allermooiste protestbordje was van een lieve groenlinkserige jongen die op een kartonnetje aan een stokje had geschreven ‘Echt, het kan’)Overigens ook nog heel veel vintage vlaggen met ‘ Atoomenergie? Nee bedankt’ erop. Die vlaggen moeten destijds in een wel heel chemisch verfbad zijn gedoopt, dat ze na 30 jaar nog zo goed zijn gebleven! En ook een beetje contraproductief natuurlijk, jongens, want als we 50 jaar geleden die atoomcentrales hadden neergezet, hadden we nu niet met die opwarming gezeten. Misschien waren we er dan ook helemaal niet meer, dat kan, natuurlijk ook. Anyway, de optocht eindigde traditioneel op het museumplein, en als de wind verkeerd staat, kunnen wij het thuis horen  als daar iets  gaande is. En dat is elk weekend het geval.Je zal eens een weekend niks hebben in de stad!  Als B Brave optreedt, dan horen wij dat, dit om even aan te geven dat in Amsterdam Centrum wonen soms best akelig is. En daar ging het voor mij dan toch weer mis, met deze door mij zo symphatiek gevonden demonstratie. Want dan krijg je op het podium dus ‘sprekers’. Correctie: schreeuwers. Geen Obama’s, die in rustige bewoordingen laatst iedereen muisstil kreeg, met zijn cynische toespraak na het zoveelste schietincident op een Amerikaanse school(zoek dat eens op, op youtube, zeer indrukwekkend), nee, activisten, die hun finest moment beleven, door een massa te mogen toeschreeuwen. Als je dat in de verte hoort bleren(een vrouw met overslaande gilstem, gruwelijk)waan je je in het appartementencompex uit ‘ Una Giornata Particulara’ waar Sophia Loren en Marcello Mastroianni als enigen niet naar de brultoespraak van Mussolini in Rome zijn gegaan, die je terwijl hun mooie toenadering tot elkaar zich langzaam ontvouwt, continu op de achtergrond de boel hoort ophitsen, wat een meesterlijk idee voor een film. Maar goed, dat gevoel dus. Jammer.