Jan 2

Gisteren hebben we in zijn atelier afscheid genomen van Jan Kruis. De dood van Peter van Straaten verraste me niet, maar ik dacht werkelijk dat Jan Kruis er altijd zou zijn. Ik denk omdat, toen ik hem 35 jaar geleden leerde kennen, hij al zo was zoals hij altijd gebleven is. Hij leek niet ouder te worden. De eerste keer dat ik Jan ontmoette, was op een roltrap in de Bijenkorf, waar we allebei tegelijk bleken te signeren. ‘Zo, dus jij vindt mij een ouwe zak’, zei hij geamuseerd tegen me. Ik schrok me kapot. Ik had in de Drents-Groningse Courant gezegd dat ouwe zakken als Jan Kruis eens moesten opzouten om de jonge generatie de ruimte te geven. Wist ik veel dat Jan in Drenthe woonde en dat te lezen kreeg! Ik stamelde dat mijn woorden waren verdraaid en zo zag ik voor het eerst Jan’s fameuze grijns. Hierna was het ijs gebroken en werden we elkaars waarderende collega’s. Onlangs stuurde oud Parool-journalist Hans Hoekstra(de man in het midden)me een foto waarop Jan hangt met de nog piepjonge Wim Stevenhagen, destijds mijn partner in crime.Het valt niet te ontkennen dat er zonder Jan, Jans en de kinderen geen De Familie Doorzon was geweest. Ieder tijdschrift wilde wel zo’n enorme striphit hebben. Ook Nieuwe Revu, maar dan wel eentje die bij het karakter van het blad paste. Een negatieve versie van Jan, Jans dus, niet gezellig, niet mild, niet zo goed getekend. Maar dat laatste was helaas niet bewust. Zoals ik bewondering had voor zijn strip, was Jan Kruis een liefhebber van Doorzon en we hebben dikwijls gesproken over elkaars werk. Dan zei ik als jonge stripbeeldenbestormer tegen Jan, dat hij als zijn figuren op de bank zaten, hij ook wel eens een ander ‘camera-standpunt’ in kon lassen, in plaats van steeds recht van voren, met dezelfde uitsnede. Dan zweeg Jan even nadenkend naar zijn strip kijkend en zei dan quasi-verbaasd ‘Waarom??’. En dan wist ik eigenlijk ook niet waarom, want zoals Jan het deed werkte perfect.

Het kwam er uiteindelijk van dat beide families op dezelfde pagina terecht kwamen: