Peter

Peter van Straatens tekeningen zitten zo in ons collectieve geheugen, dat we regelmatig het idee hebben dat we in het dagelijks leven in een Peter van Straaten-tekening zijn terechtgekomen. Ik heb altijd nog eens aan Peter willen vertellen wat een vriendin overkwam, die net de liefde had bedreven met de met Dini getrouwde Herman. Nahijgend in zijn armen, zei Herman, terwijl hij naar het plafond keek, ‘op dit soort momenten moet ik altijd aan Dini denken’.

Nu is het te laat. Peter, een van de allerprettigste collega’s, is overleden.

Met Peter zelf ben ik ook eens in een Peter van Straaten-tekening terecht gekomen. Ik zal hem hieronder proberen te tekenen in Peters stijl. Onmogelijk, natuurlijk.

In de krant had een rechtbankverslag gestaan over een campagne van Peugeot met mijn tekeningen. Daar was gelazer over ontstaan en in het verslag stond wat ik voor die tekeningen had gekregen. Best veel, maar veel te weinig, vond Peter. Bij de groenteboer stond ie me buiten op te wachten, met een kwaaie kop en een tas vol preien. Die preien in combinatie met die tekst, deden het hem: we waren in een van Peters tekeningen beland. ‘ O, God, heb ik dat gezegd??’, zei hij later, toen ik hem eraan herinnerde, grinnekend. Dat kon Peter goed: grinneken, ook om zichzelf.