De Jager woensdag 23 september 2015

Supertramp. Daar luisterde de jonge David Cameron dus naar terwijl hij zijn lul in de snuit van een dood varken stak, blijkt uit de nieuwste biografie over de conservatieve Engelse premier. Ik moet zeggen, ik ben nooit een grote punk-fan geweest, maar toen Johnny Rotten en zijn maten in 1977 ten tonele verschenen, was het wel heerlijk dat al die fossiele mastadontbands in een keer hopeloos ouderwets werden gemaakt. En van al die groepen was Supertramp toch wel het allerergste, die muziek herinnert me aan het eindeloze gelul bij beoordelingen op de kunstacademie, aan de verschrikkelijk ongezellige jaren ’70, Joop den Uyl en zijn idealen die ons allemaal op de rand van de afgrond brachten, zitkuilen, zitzakken en ja, doorzonwoningen. Supertramp, waarbij de leden er stuk voor stuk uitzagen als je biologieleraar op de middelbare school, brrrr.